ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΗ ΝΗΠΙΑΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

 Το ερώτημα που ταλανίζει τον εθνικιστή, είναι το πώς χιλιάδες εκκολαπτόμενοι φιλόλογοι - παρά την χρόνια, καθημερινή τριβή με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό - καταφέρνουν να αποφοιτήσουν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως χαμερπείς μαρξιστές, προδότες του ελληνισμού.

Η απάντηση που ο γράφων εισέπραξε εμπειρικά, είναι πως οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που, αναλογιζόμενοι το πολιτισμικό βάρος του ελληνισμού, νιώθουν αντάξιοί του, μετατρεπόμενοι σε εθνικιστές και σε αυτούς των οποίων τα αδύναμα πόδια θρυμματίζονται, υπό το βάρος αυτό. Οι δεύτεροι, ατενίζοντας το χάος που τους χωρίζει από τα ανώτερα ποιοτικά στοιχεία του ελληνισμού, θα προτιμήσουν τη σύντομη διαδρομή της διεθνιστικής ηττοπάθειας και ψυχοσωματικής παρακμής, έναντι του σκληρού, αλλά γενναιόδωρου δρόμου της εθνικής αφύπνισης.

Η κατηγορία στην οποία θα ανήκει το παιδί σου, εξαρτάται από τα εφόδια με τα οποία θα το προικίσεις. Η ψυχή και πολιτισμική ταυτότητα του έθνους, βρίσκεται στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Αυτή και το αίμα, πρέπει να διαφυλάσσονται ως κόρες οφθαλμού. Κρίνεται λοιπόν αναγκαία η καθοδήγηση στην ομαλή γνωριμία των νέων Ελλήνων με τον πνευματικό πλούτο των προγόνων τους.

Η ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 

Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών ξεκινά - με τραγική καθυστέρηση - στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, στην ίδια χώρα όπου τα νηπιαγωγεία παραδίδουν μαθήματα αγγλικών εν είδει παιγνίου. Τα μαρξιστικά κοράκια, που λυμαίνονται την παιδεία με τις ευχές της κεντροδεξιάς, φρόντισαν η νέα ελληνική να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από την αρχαία, καταργώντας την καθαρεύουσα. Ταυτόχρονα, επιστρατεύουν με πονηριά το - κατά τα άλλα πατριωτικό - επιχείρημα, πως η αρχαία ελληνική δεν αποτελεί ξένη γλώσσα και επομένως αρκεί η διδασκαλία γραμματικής και συντακτικού, ώστε ο μαθητής να είναι σε θέση να κατανοήσει τα αρχαία ελληνικά κείμενα.

 Αποτέλεσμα: ένα εξαμβλωματικό υβριδικό αντικείμενο, με υποτιθέμενο σκοπό την καλλιέργεια μεταφραστικής ικανότητας του μελλοντικού ιστορικού/αρχαιολόγου, ο οποίος δε θα είναι ποτέ σε θέση να μιλήσει αρχαία ελληνικά (!!!). Όπως σωστά υπολόγισαν οι εχθροί του ελληνισμού, ο εγωισμός πολλών εθνικοφρόνων είναι τόσο μεγάλος, που στην προσπάθειά τους να αρνηθούν πως τα αρχαία τους είναι δυσνόητα, συμμετέχουν στρουθοκαμηλίζοντας σε αυτό το ανθελληνικό παραμύθι χαμένων διδακτικών ωρών, που εν τέλει ζημιώνει το έθνος και την κοινωνία.

Απτά παραδείγματα από την εμπειρία του γράφοντος:

1. Φιλόλογος έχει παραδεχτεί πως δεν γνωρίζει αν θα μπορούσε να έχει μία συζήτηση στα αρχαία ελληνικά!

2. Φιλόλογος αναρωτήθηκε πώς ο γράφων μεταφράζει σωστά τα άγνωστα αρχαία κείμενα, ενώ δεν μελετά γραμματική και συντακτικό! 

ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

• Πριν διδάξω τη γλώσσα, διδάσκω λαογραφία. Φέρνω το παιδί σε επαφή με την αρχαία ελληνική μυθολογία από νηπιακή ηλικία. Το ενδιαφέρον για τον πολιτισμό, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ενδιαφέρον για τη γλώσσα.
• Αφού το παιδί προσκολληθεί στα ηρωικά παραδείγματα του παρελθόντος, προτείνω την εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής ως συνοδευτικής δραστηριότητας, άρρηκτα συνδεδεμένης με τους αγαπημένους του ήρωες.

π.χ. 

«Τώρα που μαθαίνετε ανάγνωση με τη δασκάλα, καλύτερα να ξεκινήσεις και τα αρχαία από νωρίς» ❌

«Θυμάσαι το βιβλίο που διαβάζαμε για τον Ηρακλή/Θησέα/Περσέα/Αχιλλέα; Θέλεις να μάθεις τη διάλεκτο που μιλούσε; Είναι φυσικό να διαφέρει, γιατί έχουμε ιστορία χιλιετιών και η γλώσσα αλλάζει! Ως πρόγονος των νέων ελληνικών μοιάζει όμως, πολύ»! ✔

(Στον βλάκα κομμουνιστή που θα πεταχτεί να πει ότι οι εν λόγω ήρωες τοποθετούνται σε άλλη εποχή και θα μιλούσαν άλλη διάλεκτο από την αττική του 5ου αι. π.Χ., που μαθαίνουμε στο σχολείο: 1. Το ξέρω. 2. Βούλωνε).

• Με ένα απλό βοήθημα λεξιλογίου της αρχαίας ελληνικής (ή μέσω διαδικτύου), διδάσκω στο παιδί τα αρχαία ονόματα αντικειμένων καθημερινής χρήσης, παιχνιδιών, αθλημάτων, ζώων κτλ (δεν απαιτούνται φιλολογικές γνώσεις και τα ονόματα συχνά είναι απαράλλακτα).
• Παρουσιάζω τη γνώση της αρχαίας ελληνικής ως ένα συγκριτικό πλεονέκτημα ή ένα «μυστικό», που συνομήλικοι του παιδιού δεν κατέχουν - κάνω τη δεξιότητα να φαντάζει μοναδική.
• Εξηγώ πως πρόκειται περί αρχαιότερης διαλέκτου και όχι διαφορετικής γλώσσας.
• Όταν οι αρχαίες λέξεις είναι απαράλλακτες στη δημοτική, τονίζω το αδιάσπαστο της γλώσσας και καταγωγής μας. Όταν διαφέρουν, εστιάζω στο πλεονέκτημα των λίγων που τις γνωρίζουν.
• Φέρνω παραδείγματα κειμένων της καθαρεύουσας, ώστε το παιδί να πειστεί περί της εγγύτητας των δύο διαλέκτων, εξηγώντας το πολιτικό υπόβαθρο της γλωσσολογικής μας παρακμής.
• Σε περίπτωση που χρειάζομαι και αντέχω οικονομικά μία κατ' οίκον νηπιαγωγό, επιλέγω πτυχιούχο/φοιτήτρια φιλολογίας και ζητώ τη διδασκαλία αρχαίων ελληνικών μέσω παιγνίων, εν ανάγκη αυξάνοντας τον μισθό της.
• Έχοντας ανιχνεύσει φιλολόγους του κύκλου ομοϊδεατών μου, προτείνω τη σύσταση ομάδας για την εκπόνηση ενός προγράμματος εκμάθησης της αρχαίας ελληνικής εκ του μηδενός, χωρίς υπόβαθρο κειμένων, με μόνο στόχο την παραγωγή φράσεων στην καθημερινή ζωή (ακριβώς όπως σε μάθημα αγγλικών).
• Αναζητώ προγράμματα εκμάθησης αρχαίων ελληνικών που προορίζονται για Δυτικούς, οι οποίοι δεν έχουν άλλη επιλογή, παρά να μάθουν τη γλώσσα σαν να ομιλείται ακόμη!

Θα αναρωτηθεί κανείς «και τί με όλα αυτά; Πώς το όφελος της γνώσης αρχαίων ελληνικών αποκρυσταλλώνεται στην αληθινή ζωή»;

Η γλώσσα, με τις παραλλαγές που οφείλονται στην παλαιότητά της, χαρίζει στον νέο ισχυρή αίσθηση εθνικής ταυτότητας. Με συναίσθηση της ταυτότητάς του, ο νέος δεν υποβιβάζεται σε πολίτη του κόσμου. Δεν αναμιγνύεται με έθνη και φυλές που χαρακτηρίζονται από γλωσσική και πολιτισμική πενία. Συνδέει αναπόφευκτα τον γλωσσολογικό πλούτο με την ευφυία και το γενετικό υλικό. Δεν αποδέχεται τα χλευαστικά σχόλια των μαρξιστών εκπαιδευτικών κομισάριων, ενάντια στη χώρα και το έθνος του. Δεν αμφισβητεί τη φυλετική του καταγωγή. Δεν κάνει εκπτώσεις στην περηφάνια για το ιστορικό του παρελθόν, το οποίο δε χαρίζει σε κανέναν. 

Κυρίως όμως, δεν αποδέχεται την εκμετάλλευση από άτομα ΚΑΤΩΤΕΡΑ του.