ΤΙ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΓΥΜΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΗΘΙΚΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ;

 

 Στην εποχή της ιστορικής ανάλυσης δια της τακτικής του «ομοφυλόφιλος μέχρι αποδείξεως του εναντίου», πλήθος μεταδιαφωτιστικών μαϊντανών ασχημονούν σε βάρος του εθνικού μας πολιτισμού.

Από τις σύγχρονες τακτικές ιστορικής ανάλυσης, η πλέον εξοργιστική είναι αυτή κατά την οποία οι απλές ενδείξεις περί ομοφυλοφιλίας - οι οποίες ξεχειλώνονται για να υπηρετήσουν το προοδευτικό αφήγημα - υπερκερνούν σε βαρύτητα τις σοβαρές και αδιάσειστες αποδείξεις καταδίκης της ομοφυλοφιλίας στην αρχαιοελληνική κοινωνία.

Απατεώνες ιστορικοί θα υπερτονίσουν στοιχεία που μόνο έπειτα από εννοιολογική διαστρέβλωση θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποδείξεις σεξουαλικής ασυδοσίας, ενώ βολικά θα «ξεχάσουν» να λάβουν υπόψιν τους τις αρνητικές απόψεις επιφανών Ελλήνων περί του κιναιδισμού.

Κρίνεται λοιπόν αναγκαίο να επιστρατεύσουμε την κριτική μας σκέψη, μία ικανότητα που το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα μισεί θανάσιμα και ως εκ τούτου φροντίζει να την καταδικάσει σε αδράνεια, έως ότου αυτή χαθεί. 

Γνωρίζουμε πως οι αρχαιοελληνικοί αθλητικοί αγώνες ήταν γυμνικοί, γεννώντας έτσι και τον ίδιο τον όρο «γυμναστική». Όποια γυναίκα συνελαμβάνετο να παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς αγώνες, τιμωρούταν με θάνατο, συνήθως δια της πτώσης από γκρεμό. Αυτή η τόσο σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί το λαογραφικό εκείνο στοιχείο που αποδεικνύει τη στάση των προγόνων μας απέναντι στο γυμνό σώμα και την ερωτική έλξη.

Η αρχαιοελληνική κοινωνία χαρακτηριζόταν από ανυποχώρητο ηθικό συντηρητισμό, ιδίως ως προς την ιδιωτική ζωή, αλλά και δημόσια συμπεριφορά των ελευθέρων (= μη δούλων και όχι «χειραφετημένων») γυναικών. Ο αποκλεισμός τους από τη θέαση γυμνικών αγώνων δηλώνει πως στον νου του νομοθέτη, η γυναίκα θα σκανδαλιζόταν από το γυμνό ανδρικό σώμα. Επομένως, το σημείο αναφοράς της γυναικείας σεξουαλικότητας είναι η έλξη προς το αντίθετο φύλο. Αυτή είναι η αρχαιοελληνική πραγματικότητα.

Η μεταγενέστερη θέσπιση πανελλήνιων γυναικείων αγώνων δρόμου, των «Ηραίων», θα εισάγει μία καινοτόμα αντίθεση προς τους ανδρικούς αγώνες. Οι αθλήτριες αγωνίζονται ντυμένες με έναν ελαφρύ χιτώνα. Μάλιστα, ακόμη και στη Σπάρτη, όπου η εκγύμναση των γυναικών ήταν συνηθισμένη, οι γυναίκες προπονούνταν ντυμένες. 

       Σπαρτιάτισσα δρομέας

Οι θεατές αθλητικών αγώνων σε κάθε εποχή και κοινωνία, ήταν κυρίως άνδρες. Επομένως, οι άνδρες θα παρακολουθούσαν αναπόφευκτα και τους γυναικείους αγώνες. Εφόσον οι Έλληνες δεν μπορούσαν να αυτοαποκλειστούν από τη θέαση γυναικείων αγώνων, επέβαλαν στις αθλήτριες να είναι ντυμένες, εφαρμόζοντας ακριβώς τον ίδιο ηθικό γνώμονα, που επιτάσσει σε άνδρες και γυναίκες να μη βλέπουν το αντίθετο φύλο γυμνό.

Το ανωτέρω συνεπάγεται πως στον νου του νομοθέτη, η φυσική και επομένως δεδομένη τάση της ανδρικής φύσης είναι να σκανδαλίζεται στη θέα μίας γυμνής γυναίκας. Εκ νέου, η ετεροφυλοφιλία θεωρείται ο κανόνας της ανθρώπινης συμπεριφοράς. 

Ως προς τις οχιές που θα προχωρήσουν στον γελοίο ισχυρισμό ότι οι άνδρες της εποχής δεν έντυναν τις αθλήτριες εξυπηρετώντας τον δικό τους αγώνα εγκράτειας, αλλά από απλή αδιαφορία προς το γυναικείο σώμα, σε αντίθεση με το ανδρικό, του οποίου τη γυμνή θέα ενθάρρυναν, η απάντηση είναι προφανής. Η ερωτική έλξη είναι αποτέλεσμα ενστίκτου και σε καμία κοινωνία δεν υπήρξε πλειοψηφία κιναίδων. Επομένως, εάν οι γυμνικοί αγώνες φιλοξενούσαν την οποιαδήποτε συμπεριφορά σεξουαλικής εκμετάλλευσης, σίγουρα θα υπήρχε ζήτηση και για το γυναικείο σώμα. Όπου υπάρχει ζήτηση, θα υπάρχει και προσφορά. Εάν και οι γυναίκες αγωνίζονταν γυμνές, θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για ένα «θολό» ηθικό τοπίο. Η λεπτομέρεια όμως της γυναικείας ενδεδυμένης άθλησης, δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων. Ο άνδρας μπορούσε να παρακολουθήσει γυμνικούς αγώνες, γιατί σύμφωνα με την ηθική της εποχής, το ανδρικό σώμα δε θα του προκαλούσε κανένα ενδιαφέρον, πέραν του αθλητικού. Επομένως, η άνεση των αθλητών για χάρη του θεάματος, αποτελούσε προτεραιότητα, που δικαιολογούσε τη γύμνια τους. 

Αντιθέτως, το γυναικείο σώμα θα τον σκανδάλιζε, γι' αυτό και κρυβόταν κάτω από χιτώνες. 

Όσο οι διάφοροι ιστορικοί αναθεωρητές με πολιτικές ατζέντες κονταροχτυπιούνται για το ποιός θα στρεβλώσει πιο αριστοτεχνικά τις πηγές, ανακαλύπτοντας κιναίδους εκεί που δεν υπάρχουν, η λαογραφική απάντηση είναι σταθερά διαθέσιμη. Αρκεί μόνο να χρησιμοποιήσουμε την κριτική μας σκέψη.